1. Het begin...

Dit Blog had eigenlijk op 30 aug 2012 moeten beginnen. Toen ging ik na een stop van 10 jaar weer paardrijden.
Daarvoor had ik al 22 jaar gereden en stopte ik omdat ik zwanger was. 
Ik was net geclassificeerd voor de Paralympics in 2004, ik ben (zwaar) spastisch. Het boekje met eisen had ik binnen en de wedstrijden om me te kwalificeren voor de Paralympics stonden al in de agenda. Ik was er helemaal klaar voor...

De (zeer gewenste) zwangerschap kwam iets eerder dan voorspeld was door de artsen. Uiteraard ging/gaat mijn moederschap boven alles en stopte ik met rijden. De jaren gingen voorbij en mijn zoon wilde opeens op paardrijden. Leuk dacht ik, tijdens zijn lessen begon het bij mij eigenlijk ook wel weer te kriebelen en besloot ik ook weer eens te gaan rijden. Iedereen was zo enthousiast over wat ik nog kon, dat al heel snel het woord "Paralympics" viel. Iets wat ik allang uit mijn hoofd had gezet. De Paralympics in Londen waren net begonnen, dus dat speelde ook best een rol. Toen die waren afgelopen, zei mijn partner: "De training voor de volgende Paralympics begint NU! Dus wat wil je?" Tja ik had net 3x gereden, dat ging best goed, maar hoe kon ik zoiets groots na 3x beslissen?! Hij bleef aandringen dat ik moest beslissen... Natuurlijk zou ik graag willen, maar.... ."Niks maar, als je wilt dan moet je er voor gaan!" De kogel was door de kerk, het hek van de dam en de beer los!!!

Overgestapt naar een manege waar ze iets meer faciliteiten hadden voor "Mensen met een extra uitdaging", Manege Filip Dros te Barendrecht waar Horses&Co gehuisvest is. Die wilde mij graag in hun midden hebben en mij naar de top begeleiden.
Ik werd op een leuke Fjord (Lief) gezet en de training begon. Er werd lekker serieus getraind, niet mieterig, wat weleens gebeurt als je spastisch bent. 

Alles ging goed tot tijdens de derde training Lief steigerde. Het leek net de Spaanse rijschool. Hoewel ik keurig bleef zitten, heeft het een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen geslagen! Sindsdien loopt er iemand naast me omdat ik toch niet zeker meer ben. 
Het gaat al wel weer beter want er loopt er nu nog maar 1 bij, terwijl na het steiger incident ik zo bang was dat er 3 man mee liep. 1 bij het hoofd en aan beide kanten van mij iemand die mij vast MOESTEN houden. Ik kon niet meer ontspannen! Inmiddels doe ik alweer aardig wat kunstjes. Wijken voor de kuit (beide kanten op), achterwaards, wending om de voorhand (beide kanten op) en het normale programma. Voltes, gebrokenlijnen, slangevoltes enz... Het komt goed, dat weet ik zeker!

Blijf mij volgen op de lange weg naar Rio, ik probeer na elke training iets te schrijven. Heb je FB dan kun je ook kijken op http://www.facebook.com/janine.romijn

Volgende

Meer weten over mij als mens?